به نام خدای مهر
خدایا با اجازه!
خدای خوبم از کجا شروع کنم، از کدامین نجوای دلم برای تو سخن کنم...
خدایا خسته ام...
این «خسته ام» چه کلمه خوبی ست!
یک کلمه است، اما کلی حرف درونش دارد و هیچ کس هم نمی فهمد که منظورت چیست؟
نمی تواند بفهمد!
آدمهای شهر و دیار دنیا آنقدر کودک و کوچکند که جز به اندازه قلاب دل کوچک شان نمی توانند ماهی دل دیگران را شکار کنند!
آنقدر که مجبور می شویم وقتی هم دلمان گرفته لبخند بزنیم!
این هم یک جور کلاس و آزمون بازیگری ست دیگر...
ببخشید ها! اما دلم می خواهد بر سر برخی بنده هایت داد بزنم!
که ای کودک صفتان! آنقدر سر اندرون خمره خواسته ها و افق دید محدودتان کرده اید که هیچ کس دیگر را نمی بینید!
نه نگاه حزن آلود می بینید نه نای غم زده دیگر مخلوقات خدا را می شنوید.
اصلا انگار جز تصویر و صدای خودتان هیچ چیز نمی بینید و نمی شنوید.
.
.
.
خدایا درد دل کردن هم یادم رفته!
